Букаро: Томче

Вадех си гурели от очите, додека се движех по булеварда “Гоце Делчев“. Закъснявах. Не успях дори ни да си ги измия зъбите, па бех принуден да гълтам паста. Тъй като лютеше пастата, си прехапах язика. Духаше силен ветер и не ми беше мъка, що бех неизчешлан. Повечето од ония които ме знаят, предполагат, че съм писател който доста чета и пишува, па нема време да се оправи.

Болеше ме кура. Не затова, защо другите ми придаваха писателска дейност, току заради това що бех неуреден. В десната ръка хлабаво, едвай с пръстите държех една папка, пълна с разкази. Дел од тия разкази трябваше да ги дадам на Марина, гл. координатор на едно поетско дружество, формирано в рамките на филоложкия факултет.

Марина не беше кой знае колко сгодна. Беше по-стара от мене година-две и приличаше на истинско кюфте. Бидейки беше грозен сурат, съвсем очекувано обичаше хората, сакаше да се дружи, и имаше слободоумни схващания и широки погледи во однос на толеранцията помежду разликите. Пишуваше поезия. Но, се разбира, беше слаба и млитава, како и повечето поети. Имаше дечко, с име Томислав, кой също така беше грозен, неуреден, и “некъпан“, което от километри далечина се усещяше.

Томче, как што само аз имах обичай така да го викам (додека другите се лигавеха и го викаха Томислав), и ако беше смърден, по некое време кога имах можност да се запознаам, видох дека зад тая неприятна смрад се крие лик с доста гневна душа. Човек полн с омраза към светот и хората. Характерен човек във всеки поглед.

Не комункираше много с останалите, не ядеше бюрек за щяло и нещяло, како што правеха останалите поети курантари.

Откак пристигнах на факултета, я найдох Марина и и предадох разказите. Марина ме замоли, да му поправам компания на Томче, бидейки како што самата рече, имала некои обвръзки, кои не можели да чекат.

- Ок. и рекох.
- Чувай ми го Томислав.
- Как да не. Ще го ебам, ще го чувам.
- Ок, Алекс. Се връщам за половина час.

Томче седеше на стълбите во холот. Държеше некои А-4 формат листове в ръцете.
Кратко ме погледна, не ми придаде важност и продължи да си чете. Чак докато не се приближих до него и не му рекох:

- Ей чекиджия, полека со четеньето..
- Татко ти е чекиджия...
- Да беше чекиджия, немаше да роди гений како мене...
- Да. Боли ме кура. И аз сум гений како тебе. Не баш како тебе. Ама тука некъде...
- Шо има ново?
- Боли ме кура. Всичко е същото, откакто се изпичих от на майка ми.
- Що читаш...
- Поезия..
- Абе аман. Чия?
- Моя...
- Не знаех, дека си бил поет. Дай да видам со каков потенциал разполагаш...
- На!

Томче ми даде листовeте на кои имаше 10тина песни.
Прочитах неколко од них. Куул беха. Имаше кратки поучни перверзни приказки във всекоя од песните. Брилиантно знаеше како да ги помеша хоророт и любовта. Ми се допадна поезията на Томче. Мощна беше, ми се чинеше ще ме извади од чорапите.

След това Томче ми разкажа дека вече издал три сбирки с поезия със следните наслови - “Лудостта ми е от полза “, “Пърденьето како дел од реформите“, и “Писоарот е мой рамковен договор“.

Го замолих Томче да ми даде песните, и той без проблем се согласи. След това го запитах:

- Томче, неможам една работа да стопля.
- Коя?
- Како може, човек како тебе, кой пишува таква поезия, да биде заедно со пичка како Марина...
- Не можам да му преоддолеам на начинот на кой ми го зема в уста...
- Не я обичаш!?
- Боли ме кура. Да я обичам? Обич? Ти веруваш во любовта!?
- Трябва..
- Ти се случи!?
- Не, но идеалиста сум.
- А тя каде е сега?
- Па, незнам. Вероятно се “обича“ со други...
- Ко ти велам, дека е боли ме курот.
- Арно велиш. Боли ме курот е.

Продолжихме со пеколното темпо на разговор. Томче имаше 29 години и работеше сезонски во една мала фабрика, коя произведуваше печурки за извоз во странство.

- Реалноста е гротеска, людето во градот сите ми са еднакви, безлични, не я понасям раята, обяснуваше Томче - мака ми е да живеам, но немам храброст ниту да се самоубиям.
- Токму така Томче, самоубийците са идеалисти, до самиот край веруваат во песимизмот.
- И ти си Боли ме курот, Алекс.
- Знам. Първи това ми го рекоха моите родители.. кога бех 3то или 4то отделение.
- Не си лош, Алекс. Само што се опита да ми се надовързеш на мислата... не го прави това повторно...
- Кой те ебе бе Томче... демократско право е..
- Демократско!? Боли ме курот. Демократията е крива за все.
- Шо е това, Томче, демократията?
- Евтина шанса и възможност да се самоунищиш себе си...
- Демократ ли си ти, Томче?
- Боли ме курот. Не умеам аз толку добро да играя...
- Поезията ти е електричество, Томче.
- Боли ме курот. Аз не сум поет. Яз сум “печуркар“.
- Па шо? Те да не би да не са поети?

Околу нас, во просторията имаше десетина студенти поети, кои вообичаено, водеха разговор за музика, коли и секс.

Немотивирачки се разбира, без да се приклучиме во некоя от тия дискусии. Може би и затова што атмосферата што овие поетски надежди я создаваха по думите на Томче беше “посрана мешавина на либерализам, диария-проект отворено общество и некакви си "опен майнд" ценности“ - со други думи - смърдеше на оптимизъм.

Това треба да признаете, не им се допадаше на "светли" ликове како нас. Како най-добра опция яз и Томче я сметавме мързеливостта.

Марина се врати. Во папката со расказите ги сложих песните на Томче. Чудно за Томчевата природа, той ме покани да одам кай него на гости. Се согласих. Томче живееше во периферията на градот. Беше това строеж ми се чини, ако добро слушнах. Имаше паяжина насекаде во собите, како да беше скривалиштето на Спайдермен. Томче ми предложи некое вино.

Томче беше тежок алкохолик. Можех това да го забележам още от по-рано. Усещах по погледот.

Пихме некое време. Час, два може би. Все додека Томче не задрема. Дремеше некои 10 минути, додека гледах вести на ТВ.
Изведнаж след това се разбуди. Почна хистерично да развикува:

- Шо правиш бе Алекс!?
- Гледам вести.
- Бриши!!!
- Шо бе Томче!?
- Чупка од тука. Айде, бегай.
- Абе Томче..
- Бегай бе, бегай. Марш у пичку матер.
- Станувай, айде.
- Смири се бе, чоек.
- Губи се бе. Губи се, одма!
- Ок бе, Томче.

Излегох. По две недели повторно требаше да и однесам некои текстови на Марина. Кога я найдох, я прашав кай е Томче, по що тя ми отговори дека е на некаков поетски семинар во Охрид. Некой издавач ги прочитал песните на Томче, се заинтересирал за можността да ги издадат, па го поканил Томчето да присъства на семинарот.

- Пичка му лелина, значи, рекох. Томче почна да прави компромиси.
- Не биди завидлив. Любомир, издавачот е доста мощен човек во издавателството. Има много връзки. Това е шанса на Томче да се афирмира.
- Не сум завидлив. Но това, што го прави Томче е извън од нашата възстановена “боли ме курот“ философия...
- Доста. Баш се радувам поради Томче. Му държам срета да успее...

По некое време прочитах дека Томче издал сбирка поезия с около 30тина стихотворби. За чудо, сбирката поезия на Томче почна да се продава како халва, и ако во нашата земя читателската публика е малубройна. Беха продадени 1000 книги, що беше доволен успех, да прочитам дел позитивни реакции и кратки критики во дневните весници “Дневник“ и “Утрински“.

По три месеци, му се обадих на Томче.

- Кай си бе Томче!?
- Кай си бе Алекс. Дисиденту еден...
- Тука сум. Те потърсих на факултетот. Ми рекоха, дека не доаждаш вече.
- Я изгоних Марина. Има вече два и половина месеци...
- Добро, що направи на семинарот во Охрид!?
- Напишах неколку кратки разкази. Покрай поезията на издавачот Любомир му се допадна моята проза. Ми даде предложение да напишам новела. Вече я имам напишано половина и повече.

- Супер, Томче. Разтураш ебати.
- Абе, боли ме курот е все. Ела кай мене на гости.
- Кога?
- Па сега.
- Ай почекай ме, доаждам.

Кога пристигнах, Томче покрай що се поздрави со рака, и ме целува во образот, што дотогаш за мене беше незамислимо той такво нещо да направи.
Мутрата му смърдеше на ментол.

Още на самото начело го запитах какви разкази напишал и за што се работи во них.

- За пички бе, Алекс.
- Да?
- Ахам.
- Има ли автобиографски елементи!?
- Все е автобиографско, освен точките и запетайките. Се изнадупих да ти кажам право, докато бех на уикенд во Охрид.
- Си станал пичкарище невидено бе, Томче...

- Абе, боли ме курот...

Разговарахме некое време. След това си заминах. Додека си бегах од кай него, анализирайки, дойдох до еден значаен заклучок.
“Боли ме курот“, омилената фраза на Томче, която постоянно го красеше неговиот говор, тойпът додека разговарахме, Томче я кажа едвай два-три пати.
Следното нешто, що го видох, повързано со Томче, беше негова колумна во “Утрински“.

Колумната се викаше “Идентитети“.
Во нея, умело опишуваше судбини на пропаднати млади люде без перспектива. Остро критизираше некои социо-патоложки появи, но конкретно никого не нападаше, и не предлагаше решение за същите. Не успеах да издржам да го прочитам крайниот дел и заклучокот. Случайно или не, по неколку дена го сретнах на плоштадот “Македония“. Беше заедно со една сгодна издокарана блондинка. Не верувам дека имаше повече от 19 год.

- Хай Букарски.
- Здраво Томче.
- Запознай се, со моята девойка. Се вика Наталия.

Наталия ми пушти рака и се поздрави со мене. Раката и беше топла и испотена. Предположих дека и тя, можеби “добро го зема в уста“

- Знаеш, продолжи Томче, татко и е познат адвокат, но я доста я обича литературата. Член е на многу литературни сдружения и журита. Се труди човекот да ми помогне.
- Те форсира, мислиш!?
- Форсира? Не е баш адекватната дума. Бих рекол, ми помага да се пробиям.
- На тате му се допада стилот и начинот на изразуванье на Томче. Тате се нафати да му изнайде спонзори на Томче, за да я издадеме неговата новела. - со писклив глас пояснуваше русата Наталия.
- Букарски, ти ще я имаш честта. да го получиш първиот екземпляр, стар приятеле...
- Хвала, Томче... старо тарикатче едно...

Кютех. Саках да го цитирам Томче, кой що еднаш не многу отдавна изяви - “Сакам да пишувам поезия, без разлика колку ще се продава. При тоа сакам да го запазам интегритетот и да не зависам от ниту един од тия куропушачи“.

Но, не го направих това. Пресурово ми се чинеше дека ще е за Томче. А той изглеждаше дека е сретен.

Реших да прекинам со контактите со Томче. Не му се явувах некое време. Не размислувах за него. Все додека по месец или два после нашата последна средба не дойде кай мене во апартманот.

- Букарски!?
- Ооо, Томче!
- Како си?
- Лошо, бога ми.
- Боли те курот, а!?
- Боли ме курот, бе чоек.
- Шо се случи?
- Ме напущи Наталия. И ако я издадох новелата со помош на татко и.
- Защо те напушти?
- Един ден толку много се изпияних, што и ударих невиден кьотек в серия. Во междувреме во паузите я сексах. Кьотек & Секс, сон на балканската жена, бе чоеку.
- Ама тя те напушти. Не е сонувала изгледа..
- Пич, луд сум по неа. Сакам да ми се врати. Шо мислиш, ще ми се врати ли!?
- Не бих рекол.
- Защо, що е проблемот!?
- Пиеш премногу.
- Е да, во право си. Ама това ми помага.
- Помага? Как? Те имам видено пиян. Се губиш бе, чоек.
- Пишувам, кога сум пиян само.
- Това е значи твоята тайна?
- Ахам. Кюти, на никой не му я кажувай...
- Па ай тогаш, да се напиеме нещо.
- Оди купи пиво, ай.

Отидох да купам пиво. Пиехме некое време. Се смеехме и заебавахме. По некое време, од джебот я изваде неговата новела. Новелата се викаше “Църни дождови“. На почетната страница пишуваше - за генийчето Алекс Букарски.

Го питах как се продава, ми отговори солидно, со оглед на обществеността, на коя читаньето не му е некой омилен спорт. След това Томче ми се кажа напишал неколку сценария и дека е можна соработка со еден познат режисер во театарот.

Томче потоа стана и си замина. Недела покасно прочитах во вестник, дека по негово сценарио, ще се одържува представа.

Представата се викаше - “Гадни хора“ и доживе голем успех во найпрвин во земята, а по некое време успех и во соседните земи, на Балканот. Го търсех Томче в строежа, од неговите комшии со нагласена гордост во гласот ми сообщия дека Томче се отселил пред некое време, и им се похвалил дека сега доволно заработувал, за да може да плати кирия за еднособен апартман, некаде во близина на центарот на градот.

Немах идея кай да го барам Томче, па се откажах от търсенето.
Знаех дека нема потреба да го търсам. Дека сам ще си дойде.
По неколку недели, прогнозата се потвърди.
Томче заедно со уште неколку мажки и женски млади люде од едно кафене во Градскиот Трговски Центар. Томче беше усмихнат до уши. Му пристъпих, се изненаде што ме виде, и ми рече:

- Хей Букарски, кай си бе чоеку, загина, да му ебам майката.
- Тука сум.
- Слушай, сакам да си поразговараме малце, но сега имам един куп обвръзки. Не дека сега станах “славен“. Хаха, Томче, не се менува бе чоек, ни за 100 години.
- Кога ще се видиме бе, Томче!?
- Незнам, но ете ти брой од мобилен, дзвони да се договориме.
- Кой те ебе бе, Томче..
- Шо?
- Кой те ебе..
- Шо ти стана бе, Букарски?

Се завъртих и си заминах. Го слушах как се дере и вика - Букарски брат, Букарски чоек... Но крачех и понатаму към посоката, што пред малку я бех определил.
По некое време ходенье пеш, повторно излегох на булеварот “Гоце Делчев“. Тойпът немах гурелки во очите, току имах сополи во носот. Реших да забързам со крачките. Бех добил голема инспирация да напишам пет-шест тона разкази.

П.С. Копирах од кай што успеах. Найвече од реалността -)