Вапцаров и Ботев

Никола Вапцаров
Ботев

Дойде кай мене
задишан и испотен
работник
и збори:

- Пишете за Ботев! -

"За Ботев ли? -
Седнувам.
Дойдете во среда
кон седум."

Но ете дека среда одамна премина...
Навъсен, аз пъшкам
и кинам ливчиня.
Над покривот горе
моторите спорат
со влажната пролѣт
во светот
и мѫглата.
И нищо не иде.
Беспѫтната мисла
во глава се мѫти.
В градите тревога.
Преставам да пишам,
захвърлям листата,
длабоко воздишам
и кажувам:

- Н е м о ж а м! -

Се соблекувам.
Легам в креветот.
Заспивам.
Но ете пристигнува
навъсен работник
и праша:

- Напиша ли песна за Ботев? -

За Ботев ли?
Чѣкай...

"Огрѣват звѣздите,
потоа на Балканот
излѣгува Месецот,
вьлкот сѣ ниши
во карпитѣ дебне
и свѣтѫт очитѣ му
во мракот."

Работникът бърчи си челото
и праша:

- Тоа ли е Ботев?

Пиши за жьтварите таму,
за тѣглото,
за цьрнитѣ кърви,
що пие земята,
за робската пѣсна
и мѫката во неа,
коя що люлее нивята.

- Що ке го бараш
во усои, кѫде
и дзвѣрот денеска не броди.
Не видиш ли? - Ботев
во очитѣ свѣти,
па Ботев е тука, кај народот оди.

- Ти падаш и Ботев кажува:
"Дигни го!
И дай му во рѫката знаме!"

Ти я давам моята рѫка,
ти се подигаш
и чекориме рамо до рамо.

- Тоа е Ботев.
Зощо го виткаш.
Мѣсто за витканье нѣма!
Види го животот,
и еве го Ботев,
и еве я цѣла поема.